เมื่อพจน์ก้าวเข้ามาในร้านอาหารริมถนนเล็ก ๆ แถวลาดพร้าว ร้านที่เขาแวะเวียนมากินเกือบทุกวันหลังเลิกงาน เขาก็เห็นแพรยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์พอดี แพรเป็นลูกสาวเจ้าของร้านอายุราว 22 ผิวขาวอมชมพู หน้าตาหวานจัดจนเกินจะมองผ่านไปได้ เธอสวมเสื้อยืดสีเทาแนบตัว กางเกงขาสั้นเหนือเข่าจนเห็นเรียวขาแน่นตึง
แพรมักจะเป็นคนรับออเดอร์เสมอ และทุกครั้งที่พจน์เดินเข้าร้าน เธอจะยิ้มให้ก่อนใครเสมอ
“มาอีกแล้วนะคะ วันนี้ขอพิเศษอะไรไหมคะพี่พจน์” แพรพูดเสียงใส
พจน์หัวเราะในลำคอ แล้วตอบกลับแบบเดิมทุกครั้ง
“ขอพิเศษรอยยิ้มแพรก็พอครับ”
แพรยิ้มเขิน แล้วเดินไปด้านใน
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ แพรเดินมาส่งถึงหน้าประตูร้านเหมือนเคย แต่ครั้งนี้ต่างออกไปเล็กน้อย
“พี่พจน์…ถ้าคืนนี้พี่ว่าง หนูอยากชวนไปนั่งคุยที่หลังร้านหน่อยค่ะ พ่อไม่อยู่ หนูอยู่คนเดียว”
คำชวนของแพรทำเอาพจน์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว
หลังร้านเป็นพื้นที่ว่างที่มีม้านั่งไม้ตัวเก่า กับกลิ่นหอมของต้นพุดที่ปลูกริมรั้ว แพรชงโกโก้ร้อนมาให้พจน์หนึ่งแก้วแล้วนั่งลงข้าง ๆ โดยเว้นระยะห่างเพียงไม่กี่นิ้ว
“หนูเห็นพี่พจน์นั่งเหงาคนเดียวทุกวัน หนูก็เลย…”
เธอไม่พูดต่อ แต่เอนตัวมาใกล้ ดวงตากลมโตสะท้อนแสงไฟสีส้มอ่อนจากโคมไฟ
พจน์วางแก้วลง แล้วเอื้อมมือไปจับมือแพรไว้เบา ๆ นิ้วเรียวสั่นเล็กน้อยแต่ไม่ได้ถอนออก
แพรโน้มตัวเข้ามา ใบหน้าใกล้จนพจน์ได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของแชมพู
ริมฝีปากของแพรแนบกับพจน์เบา ๆ ก่อนจะกลายเป็นจูบที่ลึกขึ้น มือของเธอเลื่อนมาที่หน้าอกเขา สะโพกแนบข้างต้นขาเขาอย่างไม่ลังเล
พจน์ดึงเธอเข้ามาใกล้กว่านั้นอีก แขนรัดรอบเอว มือสอดเข้าใต้ชายเสื้อที่บางและอุ่น
แพรถอนริมฝีปากออกมา แล้วกระซิบ
“พี่…เข้าไปในครัวหลังร้านไหมคะ ไม่มีใครอยู่เลย”
ประตูครัวเปิดออก เผยให้เห็นห้องเล็ก ๆ ที่มีเพียงไฟสีเหลืองสลัว กับกลิ่นหวานหอมลอยอบอวลในอากาศ
แพรเดินนำเข้าไปช้า ๆ แล้วหันกลับมาหาพจน์
“หนูไม่ใช่เด็กอีกแล้วนะคะพี่”
เสื้อยืดถูกถอดออกในชั่วพริบตา หน้าอกสวยขนาดกำลังดีลอยเด่น ใต้ไฟสีอุ่นดูยิ่งขาวเนียนสะอาด
พจน์เข้าประชิดทันที มือทั้งสองข้างโอบเธอแน่นก่อนจะก้มลงจูบซอกคอ แล้วลากลิ้นไล้ลงมาช้า ๆ จนถึงยอดอกที่ชูชันขึ้นตามแรงอารมณ์
แพรครางเสียงสั่น มือเกาะบ่าของพจน์แน่น
ร่างเปลือยสองร่างแนบแน่นบนโต๊ะเตรียมอาหาร เสียงหายใจหนักผสานกับเสียงครางแผ่ว ๆ ของแพรที่พูดซ้ำ ๆ ว่า
“หนูอยากได้พี่…หนูต้องการพี่…ทั้งคืนเลยนะคะ”
พจน์กระแทกเข้าไปลึกขึ้น เร็วขึ้น แพรแอ่นอก มือจิกไหล่เขาไว้แน่น ร่างกายบิดเกร็ง แล้วปลดปล่อยพร้อมกันในช่วงเวลาเดียว
หลังจากความเร่าร้อนคลี่คลายลง เหงื่อชุ่มทั่วร่าง แพรซบไหล่พจน์ เธอพึมพำว่า
“พี่พจน์…หนูต้องสารภาพอะไรบางอย่าง”
พจน์ยังหอบหายใจ แต่พยักหน้า
แพรลุกขึ้น เดินไปที่มุมครัว หยิบมือถือขึ้นมา กดอะไรบางอย่างแล้ววางบนโต๊ะ
หน้าจอแสดงวิดีโอที่บันทึกทุกอย่างไว้ตั้งแต่พจน์เดินเข้าครัว
“นี่…คือสิ่งที่พี่จะต้องแลก ถ้าไม่อยากให้คลิปนี้ไปถึงเมียพี่” แพรพูดเสียงเรียบ ดวงตาเยือกเย็นผิดจากก่อนหน้า
พจน์ตาเบิกกว้าง
“พี่ไม่มีเมีย”
“แต่พี่มีลูกค้าใช่ไหมคะ แบรนด์ใหญ่ ๆ เยอะเลยนี่นา ถ้าคลิปนี้หลุด คนแบบพี่จะอยู่ในวงการได้นานแค่ไหนเหรอคะ”
แพรยิ้มหวานแล้วพูดต่อ
“จ่ายมา 3 หมื่นตอนนี้ หนูจะลบคลิปให้”
พจน์ถอนหายใจ เหมือนจะแพ้ แต่แล้วเขาก็ยกมือขึ้นช้า ๆ
“ได้ ให้พี่แสกนโอนนะ”
เขาหยิบมือถือขึ้น ทำทีเปิดแอปธนาคาร แล้วก็กดอะไรบางอย่างไปเงียบ ๆ
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของแพรดังขึ้น
เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากปลายสาย
“สวัสดีค่ะ หน่วยไซเบอร์ตำรวจรับแจ้งเรื่องเรียกค่าไถ่ภาพลับผ่านมือถือ ขอยืนยันว่าคลิปในเครื่องถูกลบเรียบร้อยแล้ว และเจ้าของเบอร์นี้จะถูกเชิญตัวไปสอบสวนต่อค่ะ”
แพรหน้าซีด มือสั่น มองพจน์ที่กำลังยิ้มช้า ๆ
พจน์ : “พี่ไม่ได้มีเมีย แต่พี่มีแฟนเก่าเป็นตำรวจไซเบอร์น่ะน้องแพร”
แพรพยายามวิ่งหนี แต่ประตูด้านหลังเปิดออกพร้อมเจ้าหน้าที่สองนาย
เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย พจน์มองไปรอบห้องครัวที่เมื่อครู่ยังร้อนแรง แล้วถอนหายใจยาว
“แวะมากินข้าว เจอของแถม…แต่เกือบต้องจ่ายแพงเลยสิเรา”
