เมื่อพจน์ก้าวเข้ามาในร้านอาหารริมถนนเล็ก ๆ แถวลาดพร้าว ร้านที่เขาแวะเวียนมากินเกือบทุกวันหลังเลิกงาน เขาก็เห็นแพรยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์พอดี แพรเป็นลูกสาวเจ้าของร้านอายุราว 22 ผิวขาวอมชมพู หน้าตาหวานจัดจนเกินจะมองผ่านไปได้ เธอสวมเสื้อยืดสีเทาแนบตัว กางเกงขาสั้นเหนือเข่าจนเห็นเรียวขาแน่นตึง
แพรมักจะเป็นคนรับออเดอร์เสมอ และทุกครั้งที่พจน์เดินเข้าร้าน เธอจะยิ้มให้ก่อนใครเสมอ
“มาอีกแล้วนะคะ วันนี้ขอพิเศษอะไรไหมคะพี่พจน์” แพรพูดเสียงใส
พจน์หัวเราะในลำคอ แล้วตอบกลับแบบเดิมทุกครั้ง
“ขอพิเศษรอยยิ้มแพรก็พอครับ”
แพรยิ้มเขิน แล้วเดินไปด้านใน
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ แพรเดินมาส่งถึงหน้าประตูร้านเหมือนเคย แต่ครั้งนี้ต่างออกไปเล็กน้อย
“พี่พจน์…ถ้าคืนนี้พี่ว่าง หนูอยากชวนไปนั่งคุยที่หลังร้านหน่อยค่ะ พ่อไม่อยู่ หนูอยู่คนเดียว”
คำชวนของแพรทำเอาพจน์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว
หลังร้านเป็นพื้นที่ว่างที่มีม้านั่งไม้ตัวเก่า กับกลิ่นหอมของต้นพุดที่ปลูกริมรั้ว แพรชงโกโก้ร้อนมาให้พจน์หนึ่งแก้วแล้วนั่งลงข้าง ๆ โดยเว้นระยะห่างเพียงไม่กี่นิ้ว
“หนูเห็นพี่พจน์นั่งเหงาคนเดียวทุกวัน หนูก็เลย…”
เธอไม่พูดต่อ แต่เอนตัวมาใกล้ …
